Παιχνίδια Κατασκόπων (ή πώς η CIA εκπαιδεύει τους ανθρώπους της)
Το εκπαιδευτικό παιχνίδι στη ενδοεπιχειρησιακή κατάρτιση
Η βιωματική μάθηση, ως όρος, έγινε ευρέως γνωστή από τη δουλειά του David Kolb κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980. O Kolb υποστήριξε τη σημασία του (ανα)στοχασμού πάνω σε μια εμπειρία και τη συνεπακόλουθη δημιουργία νέας εμπειρίας που οδηγεί στη μάθηση.
Εντός του πλαισίου της βιωματικής μάθησης, το παιχνίδι, ως εκπαιδευτικό εργαλείο, προσφέρει μια σειρά από πλεονεκτήματα. Πρώτα απ’ όλα, ενεργοποιεί πολλαπλές αισθήσεις και νοημοσύνες, ενώ επίσης κινητοποιεί το σώμα προς μια κατεύθυνση δράσης. Παράλληλα, η συμμετοχή σε ένα εκπαιδευτικό παιχνίδι συχνά ευνοεί τη διάθεση για αναζήτηση εναλλακτικών προσεγγίσεων σε ένα θέμα. Παράλληλα, συμβάλλει στην ανάπτυξη κοινωνικών ικανοτήτων μεταξύ των συμμετεχόντων, όπως η καλή επικοινωνία, η συνεργασία, η λήψη αποφάσεων κ.ά.
Ένα case: η εκπαίδευση κατασκόπων!
Αυτά τα πλεονεκτήματα, προφανώς, ανακάλυψε και η CIA στα εκπαιδευτικά παιχνίδια και τα έχει εντάξει στο πρόγραμμα εκπαίδευσης των πρακτόρων της, όπως αποκαλύπτει πρόσφατο άρθρο στο Ars Techica, το οποίο ξεκινάει την εισαγωγή του ως εξής:
Συναγερμοί και φώτα που αναβοσβήνουν έχουν αρχίσει στη διαπασών σε μια αίθουσα συσκέψεων του ξενοδοχείου, προς μεγάλη απογοήτευση του Senior Collection Analyst της CIA, David Clopper. Ο αξιωματικός, μαζί με μια ομάδα συναδέλφων του, είναι στη μέση της παρουσίασης του εκπαιδευτικού υλικού του Τμήματός του και έχει να λογοδοτήσει για αυτό το υλικό πριν την έξοδό του από την αίθουσα. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό μπορεί να απαιτήσει να πάρει μερικές στοίβες από χαρτί, ή κάποια φυλλάδια και φέιγ βολάν. Ο Clopper, όμως, πρέπει να πάρει δεκάδες ζάρια, πάνω από 100 πολύχρωμους λίθους, και εκατοντάδες τυπωμένα χαρτιά που περιγράφουν υποθετικές κρίσεις σε όλο τον κόσμο. Αυτό δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με το χάος των καρτών στην άλλη πλευρά του δωματίου, η τα οποία, λίγο πριν, είχαν χρησιμοποιηθεί για την παρακολούθηση και τη σύλληψη του διαβόητου εμπόρου ναρκωτικών, El Chapo. Και ήταν τόσο κοντά…
Αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα, όπως ο Sam Machkovech, Culture Reporter του Ars Technica, εξηγεί, είναι ότι οι συμμετέχοντες στο παιχνίδι δοκίμαζαν την πιο παράξενη άσκηση κατάρτισης που η CIA έχει ποτέ δημοσίως αποκαλύψει: επιτραπέζια παιχνίδια, τα οποία οι αξιωματικοί της CIA σχεδίασαν, ώστε να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα στις καθημερινές δραστηριότητες της CIA.
Πώς ξεκίνησε η ιστορία
Ο Clopper θυμάται μία ημέρα το 2008, όταν «το αφεντικό του αφεντικού του» τον κάλεσε σε μια συνάντηση και του ζήτησε να αναπτύξει νέες ασκήσεις για εσωτερική εκπαίδευση. Συνήθως, αυτές οι ασκήσεις αποτιμούν την αποτελεσματικότητα των προηγούμενων μαθημάτων και σεμιναρίων και συνήθως περιλαμβάνουν «ομαδικές εργασίες, πίνακες παρουσιάσεων και ενημερώσεις», πράγματα «απίστευτα βαρετά.»
Η αναδιαμόρφωση των ασκήσεων έγινε για τον Clopper μια νέα πρόκληση, από την ώρα που σκέφτηκε να εισάγει το παιxνίδι στην εκπαίδευση, όντας ο ίδιος «ένας παίκτης» που του αρέσουν τα παιχνίδια, τα βιντεοπαιχνίδια και τα επιτραπέζια παιχνίδια.
Πώς λειτουργεί το παιχνίδι ως εκπαιδευτικό εργαλείο
Ένα από τα πιο γνωστά παιχνίδια του Clopper στη CIA είναι το Collection. Αυτό απαιτεί από τους συμμετέχοντες να δουλέψουν από κοινού για να επιλύσουν τρεις μεγάλες κρίσεις που συμβαίνουν στον κόσμο την ίδια χρονική περίοδο: Ο στόχος για τους παίκτες, καθένας από τους οποίους αντιπροσωπεύει και ένα διαφορετικό τύπο αξιωματούχου της CIA, είναι η συλλογή των σχετικών πληροφοριών που θα οδηγήσουν στην επίλυση και των τριών κρίσεων. Εάν έστω και μια από τις τρεις επικείμενες κρίσεις δεν αποσοβηθεί, τότε η ομάδα χάνει.
Σε κάθε παιχνίδι είναι απαραίτητο να υπάρχουν τουλάχιστον τρεις παίκτες για τους αντίστοιχους ρόλους του ”πολιτικού αναλυτή”, του ”στρατιωτικού αναλυτή” και του ”οικονομικού αναλυτή”. Μόνο αυτοί έχουν τη δυνατότητα να συλλέγουν πληροφορίες στα συγκεκριμένα πεδία, ενώ επιπρόσθετοι παίκτες έχουν άλλες δικές τους αρμοδιότητες.
Στιγμιοτυπο από το παιχνίδι, όπως το αποτύπωσε η κάμερα του Sam Machkovech, Culture Reporter του Ars Technica
O Clopper ισχυρίζεται ότι αυτό το παιχνίδι μιλάει πραγματικά για την αξία της συνεργασίας.
Έχουμε δει ανθρώπους να παίρνουν τον χρόνο τους για να μιλήσουν με άλλους, να μιλήσουν για τις ατομικές τους ικανότητες, τρόπους με τους οποίους μπορούν να δουλέψουν μαζί ή να προχωρήσουν στη βάση μιας στρατηγικής: ‘εγώ πάω πρώτα, μετά εσύ κτλ’. Αυτοί συνήθως κερδίζουν. Στα τραπέζια που κάποιος προχωράει μόνος του και κάνει ό,τι θέλει ή δεν συνεργάζονται παρά πολύ αργά, δεν καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν την κρίση. Είναι μια προσομοίωση της καθημερινής μας δουλειάς, αλλά επίσης μαθαίνουμε τη σημασία του να δουλεύουμε μαζί με άλλους.
Μια δοκιμή θα σας πείσει!
Η μελέτη περίπτωσης της CIA είναι ένα μόνο παράδειγμα σχετικά με την αξία του εκπαιδευτικού παιχνιδιού στην κατάρτιση ανθρώπινου δυναμικού. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τέτοιου είδους εκπαιδευτικά εργαλεία μπορούν να καλύψουν επαγγελματικές ανάγκες, τόσο διαφορετικές μεταξύ τους.
Το εκπαιδευτικό παιχνίδι μιλά σε μια παγκόσμια γλώσσα. Αυτή της ανθρώπινης συνύπαρξης και της προσπάθειας για συλλογικά αποτελέσματα. Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να αναπτύξεις -ουσιαστικά- τις κοινωνικές δεξιότητες ενός ανθρώπου; Η δική μας απάντηση μάλλον είναι γνωστή. Η δική σας; Παίξτε και αποφασίστε! 🙂
